Gaan jullie weer naar dezelfde plek terug? Dat is de vraag die ons misschien wel het meest gesteld wordt. Begrijpelijk, want we gaan opnieuw naar Indonesië. En als we vertellen dat we naar Bali gaan, dan zie je haast de zonnestraaltjes in de ogen van de ander verschijnen. Bali; het mooie tropische eiland, met prachtige stranden en heerlijk warme temperaturen. Wie wil daar nou niet heen verhuizen? Nou, onze kinderen.
We zijn begonnen met ons te vaccineren. Na de eerste afspraak op het reisprikkenbureau, kon Sophie haar lach niet inhouden toen ze hoorde dat we de ‘tyfus’ zouden krijgen. Al weet ze niet precies wat de ziekte inhoud, de uitspraak heeft ze blijkbaar al eens ergens opgevangen. Maar toen we afgelopen week dan ook daadwerkelijk de eerste prikken in onze bovenarm gezet kregen, was het lachen snel voorbij. Verhuizen naar Bali werd ineens helemaal niet meer leuk. Dat we onderweg naar huis van het prikbureau langs de grote gele M rijden, verzachtte de pijn gelukkig een beetje. Hopelijk blijft dat zo de komende drie rondes.
En dat je broertje van je spreekbeurt heel verdrietig kan worden, dat had Sophie ook niet zien aankomen. Na het avondeten oefende ze nog een keer haar verhaal over Bali. Wat heeft ze veel geleerd over het eiland en de bijzondere gewoontes. Aandachtig luisterden Chris en ik naar alle informatie die ze deelde, en ook de broertjes luisterden (blijkbaar) mee. Zo wisten ze gelijk het antwoord op haar vraag ‘wat eten ze op Bali’? RIJST! Riepen ze in koor. Ook vertelde Sophie over de Gunung Agung, de hoogste vulkaan op Bali. En dat was iets nieuws voor Judah. De tranen biggelden over zijn wangen. Dáár gaat hij dus mooi niet wonen!
Hoe gaat het met alle voorbereidingen? Nog zo’n veel gestelde vraag. Nou, die zijn in volle gang. Soms hebben we er allemaal veel zin in en zoals je hebt kunnen lezen, gaat het soms wat minder. Stap voor stap komen we er.
Reactie plaatsen
Reacties