‘Slowy was toch best snel!’ zei Boaz toen zijn pasgevonden slak uit onze tuin was ontsnapt. Iedere dag lopen we wel een rondje door onze wijk. Om even te schommelen of te klimmen bij het speeltuintje, of wat nieuwe straatjes te ontdekken en uit te zoeken welke winkels er zijn. En tijdens zo’n tochtje vond hij haar – of hem. En hij had nog nooit zo’n lief diertje gezien. Slakken waren echt zijn lievelingsdieren. Helaas was de slome slak de volgende dag nergens meer te bekennen. Veel tijd om te treuren was er niet, want een nieuw lievelingsdier was gauw gevonden. Er zat een aap op de muur van onze tuin! Met wat enthousiaste gilletjes en sprongetjes keken we de aap na, die gauw over het afdakje rende en daar bleken er nog een stuk of 12 vriendjes te zitten. Nieuwsgierig keken ze door het gat wat ergens halverwege het afdakje zit en nu vroegen we ons af wie er nou eigenlijk ‘aapjes aan het kijken' was? Geloof het of niet, apen zijn toch echt Boaz’ lievelingsdieren! En hoe schattig ze er ook uitzagen, we zijn er nu toch wat minder zeker van dat alle ramen open zetten een goed idee is. Het waait zo wel lekker door, maar we zijn de enigen in onze straat die dat doen, en bij nader inzien komt dat misschien niet alleen omdat de meeste buren hun airco overdag aanzetten...

De afgelopen weken in het kort: - we vierden de bruiloft van lieve Indonesische vrienden. Bruiloften beginnen hier aan het eind van de dag en ‘s avonds rond 10 uur is het weer afgelopen. Eten is er in overvloed en gezelligheid ook!- deze weken staan in het teken van ‘de laatste keer dit en laatste keer dat’.- onze auto is verkocht, ons huis is zo goed als leeg en een stuk of 8 koffers zitten propvol. - niet alles past in de koffer, dus om de laatste spulletjes een nieuw huis te geven, hielden we een soort rommelmarkt voor ons huis. Binnen een uur was alles weg! - we namen afscheid in de kerk en voelden ons geliefd en gezien. Hoe bijzonder dat we dit overal op de wereld mogen ervaren. Een familie ver van huis. - goed nieuws voor Sophie: ze kan met het tweede semester (Januari) beginnen op haar nieuwe school. 

De weken vliegen voorbij. En terwijl er dagelijks heftige wereldproblemen in nieuwsberichten op ons afkomen, speelt ook ons gewone en o zo bijzondere leven zich af. In onze vorige blog schreef ik nog over het verrassingsbezoek van mijn ouders, ondertussen is ook mijn oudste zus voor bijna 3 weken op bezoek geweest. Ze keek en deed mee met onze (school-)routines en in de middagen en weekenden zochten we de speciale plekjes van Bali op. Het was ‘gewoon’ subtropisch warm en de verkoeling van een zwembad of een duik in zee was daarom heel welkom. En dan te bedenken dat we half september nog zoveel regen hadden dat er enorme overstromingen op Bali waren. Auto’s spoelden weg door de kracht van het water, bruggen braken af en huizen vulden zich met modder en sommigen storten zelfs in. Bizar om dit van dichtbij mee te maken, al  hebben we er zelf gelukkig geen overlast van gehad. Over ons gewone en bijzondere leven gesproken…

We hebben een huis! Om zo maar even met de deur in huis te vallen zeg maar…

Ik twijfelde of we aan het einde van het straatje naar rechts moesten en liep samen met Sophie wat zoekend rond. We wilden de taalschool in Bandung opzoeken waar Chris en ik ruim 12 jaar geleden een paar maanden les hebben gehad. Met onze blonde haren en blauwe ogen vallen we natuurlijk al op in zo’n klein, lokaal wijkje, maar doordat we ook nog eens wat zoekend rondliepen werden we aangesproken door een man die op het hoekje van de straat stond. “Kalian cari apa?” Hij wilde graag weten wat we zochten. Sophie wilde eigenlijk eerst weten of ibu (mevrouw) Onas nog ergens in de buurt woonde, en dus legde ik de vriendelijke man uit dat we op zoek waren naar onze hulp die jaren geleden in ons huis schoonmaakte. Ik vertelde hem dat we vroeger in deze wijk hadden gewoond en dat Sophie hier geboren is. Ibu Onas kende hij wel en toen we hem volgden door wat kleine gangetjes stapten we een minuut later een klein huisje binnen. Het bleek zijn eigen huis te zijn… en toen herkende ik hem ineens. Hij was de man van ibu Onas! We verrasten haar met een bezoekje en wisselden heel wat herinneringen en foto’s uit. Ze kon niet geloven dat we daar zomaar in haar huisje zaten!(Wie volgt onze verhalen al sinds 2012 en weet nog hoe we geholpen hebben met de renovatie van het lekke dak?)

Onze vakantie is begonnen! En zo is er ineens, heel wat weken later dan de bedoeling was, weer tijd voor een nieuwe blog. En wat is er weer veel te vertellen:

Wie denkt aan Bali, denkt ongetwijfeld aan prachtige, witte stranden met palmbomen, tropische temperaturen en luxe resorts. En ik kan je zeggen: dan heb je een aardig accuraat plaatje voor je. Bali is een vakantie-eiland; over heel de wereld beroemd vanwege die prachtige stranden en heerlijke warmte. Maar voor ons is het de plek waar we wonen. Waar we werken. Waar de kinderen school ‘doen’ en waar we elke woensdag naar gym fietsen. Heel ‘gewoon’ kan ik het niet noemen, maar het is wel ons ‘gewoon’ geworden in de bijna 2 jaar dat we hier al wonen. En als er dan vrienden naar deze geweldig, mooie plek komen om vakantie te vieren, die ons dan ook nog af en toe uitnodigen om gezellig mee te genieten van al dat moois en lekkers… dan sta je ineens in twee werelden. Op vakantie in eigen land is zo verkeerd nog niet. Maar raar voelt het soms wel om uit het lokale leven zo ineens weer de toeristische gebieden in te stappen. Wat is het leven soms toch veelkleurig!

Op een paar houten latjes die aan elkaar getimmerd zijn, zitten we papa aan te moedigen die een potje voetbal speelt. Hij staat te zweten van de immense hitte en van de inspanning natuurlijk. Tot er ‘out of the blue’ (ja echt) een regenbui losbarst en in twee tellen zijn we doorweekt. Op het zandveld spelen ze fanatiek verder, niemand kijkt op van de nattigheid. Dan komt Boaz met een beteuterd gezicht aangelopen. De jongens met wie hij aan het spelen was, hebben modder op z’n broek gegooid. ‘Het is een speelbroek Bo, het geeft niet als die vies wordt’, is mijn reactie. Net zo snel als die regenbui losbarstte, klaart z’n gezicht op en huppelt hij vrolijk weer terug naar zijn vriendjes. Pas als de voetbalwedstrijd afgelopen is - de spelers dankbaar dat de brandende zon zich op het juiste moment achter de wolken verschuilde - ontdek ik waar Boaz zich mee heeft vermaakt. Hij was samen met zijn vriendjes in de modder gaan zitten, in kuilen die langs de weg waren ontstaan door de stromen van regen.  Ondanks dat hij de jaren dat we in de jungle van Borneo hebben gewoond nooit zelf mee heeft gemaakt, lijkt hij net als zijn broer en zussen zo enorm thuis hier.

Na weken van enorm veel regenbuien en (extreme) windstormen, beginnen we her en der weer droge en zonnige dagen te zien. Deze afwisseling vinden we erg fijn! We zien ook vanuit Nederland wat meer zonnige foto’s voorbij komen. Fijn dat de lente in aantocht is! Hier duiken we hopelijk gauw weer het droogseizoen in.Na weken van ritme en regelmaat, waarin we keurig in de ochtend schoolwerk deden, zijn we nu juist in een seizoen beland van veel afwisseling. Zo gingen we eerder deze maand voor een weekje naar Lombok. Dit eiland ligt naast Bali en is met een boottocht van zo’n 5 uur goed te bereiken. We zijn dol op het mooie eiland, waar het zoveel rustiger is dan op Bali. De natuur is er prachtig en ongerept. De bergen, al het groen en de prachtige stranden. Terwijl Chris en ik verschillende mensen ontmoetten, konden de kinderen zich in het zwembad en op het strand vermaken met Jette (die voor een paar maanden bij ons is). Super fijn om wat afwisseling te hebben.

De afgelopen weken was Hollands gezellig, met Jette en opa bij ons in huis. We werden overladen met lieve kaarten en kleurplaten van familie uit Nederland en verwend met allerlei lekkers (jep: snoep! Van tum-tummetjes tot aan koekkruimels...mmmmm!) . Met alle extra aandacht hadden de kids ook zeker geen moeite; voorgelezen worden, of zelf een boekje voorlezen aan opa, spelletjes spelen of een potje badminton. Opa draaide zo mee in ons gezin en ook Jette ‘schuift zo aan’. Het hoogtepunt voor de kinderen was het middagje dat opa ze verraste met een tripje naar McDonalds én ze mochten een kadotje uitzoeken in de mall. Herinneringen werden gemaakt, en wij hadden even wat tijd zonder de kinderen om ons heen.

Aan het eind van het jaar komt alles in een rustig tempo. Kerstdiensten worden vaak in de week – of ergens in de maand - vóór Kerst gevierd. En daarna gaan de meeste mensen op vakantie naar hun familie; terug naar ‘hun dorp’. En zo komt er in de week voor de jaarwisseling een boel rust en ontspanning in de lucht. Tijd voor vakantie.

We zijn weer thuis. En, het duurde even vanwege een behoorlijk heftige ‘jetlag’, maar we zijn weer in ons ritme. Kinderen vallen weer in slaap als we ze in bed gelegd hebben en worden niet meer midden in de nacht wakker om pas uren later weer in slaap te vallen. Aan de warmte moesten we trouwens ook weer even wennen. De ventilatoren en airco’s werden voor een week of twee op volle kracht gebruikt, maar ondertussen voelt de temperatuur weer als een warme deken. Verder hebben we onze taken en werkzaamheden weer opgepakt en we zijn weer aan de slag met homeschooling.