Ik twijfelde of we aan het einde van het straatje naar rechts moesten en liep samen met Sophie wat zoekend rond. We wilden de taalschool in Bandung opzoeken waar Chris en ik ruim 12 jaar geleden een paar maanden les hebben gehad. Met onze blonde haren en blauwe ogen vallen we natuurlijk al op in zo’n klein, lokaal wijkje, maar doordat we ook nog eens wat zoekend rondliepen werden we aangesproken door een man die op het hoekje van de straat stond. “Kalian cari apa?” Hij wilde graag weten wat we zochten. Sophie wilde eigenlijk eerst weten of ibu (mevrouw) Onas nog ergens in de buurt woonde, en dus legde ik de vriendelijke man uit dat we op zoek waren naar onze hulp die jaren geleden in ons huis schoonmaakte. Ik vertelde hem dat we vroeger in deze wijk hadden gewoond en dat Sophie hier geboren is. Ibu Onas kende hij wel en toen we hem volgden door wat kleine gangetjes stapten we een minuut later een klein huisje binnen. Het bleek zijn eigen huis te zijn… en toen herkende ik hem ineens. Hij was de man van ibu Onas! We verrasten haar met een bezoekje en wisselden heel wat herinneringen en foto’s uit. Ze kon niet geloven dat we daar zomaar in haar huisje zaten!
(Wie volgt onze verhalen al sinds 2012 en weet nog hoe we geholpen hebben met de renovatie van het lekke dak?)
Nu Sophie haar basisschool heeft afgerond, wilden we haar graag laten zien waar ze geboren is en de eerste weken van haar leven gewoond heeft. Ik vloog met haar naar Jakarta en vanuit het busje dat ons naar Bandung bracht, keken we onze ogen uit. We wonen al jaren in Indonesië en hebben al heel wat plekken gezien, maar elk eiland en elke stad is toch weer zo anders! Jakarta is een mega-stad met overal hoge hotels en gebouwen. Ook heel veel verkeer en file, sjieke gebouwen en ook kleine krotjes langs de grachten.
Als eindopdracht van groep 8, zocht Sophie deze reis uit. Vluchtgegevens, een geschikt hotel en de activiteiten die ze wilde doen. Zo stond Dusun Bambu (een park met allerlei activiteiten) op haar lijstje, ons oude huis zien en het ziekenhuis waar ze geboren is, een ritje met een becak (fietstaxi) en ook met een angkot (een lokaal busje waar er honderden van door Bandung rijden) en natuurlijk een aantal malls bezoeken. We hebben alles van haar lijstje kunnen afstrepen en genoten van de tijd met z’n tweeën.
‘Waarom zijn we eigenlijk verhuisd? Ik had graag in dit gezellige buurtje willen blijven wonen. Er zijn hier helemaal geen straathonden!’ Dat was Sophie haar reactie nadat we heel wat smalle straatjes doorgelopen waren, trappen op en steile wegen weer af. Bandung ligt in de heuvels en alle wijken zijn, kriskras door elkaar, schuin en krap opgebouwd. Ik heb Sophie wel eens vertelt dat je er niet met je paraplu open door de straatjes en gangetjes kon lopen. Later twijfelde ik aan die opmerking, want ik herinnerde me nog goed dat mensen op de motor er wel doorheen reden. Tot we er samen liepen en we met eigen ogen zagen dat de muren zo dicht op elkaar stonden, dat je in het regenseizoen toch echt niet veel had aan je paraplu.
We hebben een heel bijzondere tijd gehad met elkaar en de lange treinreis door de bergen en langs de rijstvelden vanaf Bandung terug naar Jakarta was ook zo gaaf. Een seizoen is afgesloten - de basisschool is klaar – haar roots heeft ze kunnen zien en ervaren. Aan de foto’s van vroeger hebben we nu ook een beeld en herinneringen gekoppeld. Nog een week en dan start een nieuw (school)seizoen, met opnieuw een verhuizing op de planning. Dat gaat iedere keer gepaard met loslaten, achterlaten en schakelen naar een nieuwe plek. Verdriet, verlies en gemis. Maar ook het ervaren van transities, kennis maken met verschillende culturen, mensen en het zien van zoveel manieren van leven.
Het leven over de grens kent veel hoogte- en diepte punten. En dat maakt het zo ontzettend waardevol!
Reactie plaatsen
Reacties