Afscheid

Het is onlosmakelijk verbonden met het leven; afscheid nemen. Iedereen komt het tegen. Soms is het maar voor kort, of zie je het al een tijd aankomen. Soms is het heel definitief en ook wel eens heel plotseling. En soms kies je er zelf voor, maar dat betekent niet dat het dan ineens makkelijk is.
Bij het lezen van dit blog denk je vast aan iemand van wie je afscheid hebt genomen. Ooit of recent, vrijwillig of zonder eigen keuze. En net als bij opvoeden, zou het toch wel heel fijn zijn als je er gewoon les in zou kunnen nemen om niet alleen maar wat aan te modderen, maar om er achter te komen hoe je het wel moet doen.

In ons gezin van zes, met ieder zijn eigen karakter en leeftijd, komen we allerlei verschillende stijlen tegen. De ‘steek je kop maar in het zand-‘stijl, en de ‘ik ben daar veel te druk voor en dat komt me eigenlijk wel goed uit-‘stijl. Maar ook de ‘ik wíl mijn vrienden helemaal niet missen-‘stijl en de ‘ik heb hier nog geen ervaring mee dus ik weet nog niet wat me te wachten staat-‘versie lopen hier rond.

Zoals ik al schreef, hebben we al heel wat ervaring met afscheid nemen. En ik begin ondertussen de signalen al te herkennen bij mijzelf. Ik bouw langzaamaan een muurtje om me heen. Ik neem wat meer afstand van de mensen die mij dierbaar zijn. En bescherm me zo onbewust (nou ja, een beetje bewust) tegen wat komen gaat: het loslaten van de lieve mensen in mijn leven, in ons leven.

Maar als jij een van hen bent, knuffel dan gerust door dat muurtje heen. Want nú zijn we er nog en genieten graag nog even van de fijne contacten en relaties die nú nog face to face zijn…voor ze via facetime of een andere app op een schermpje moeten gaan.