Deze maand was het precies 4 jaar geleden dat we terug kwamen in Nederland. We landden op Schiphol met een stuk of 6 koffers. That was it. Dat was alles wat we aan spullen hadden. Wat kleren, foto’s, een beetje speelgoed, en wat andere ‘waardevolle’ spullen. We hadden nog geen vaste woning en Chris had nog geen werk. We konden een paar weken verblijven op de boerderij bij mensen waar we via het internet contact mee hadden gezocht. Een ingerichte woning met een heleboel ruimte en dieren om het huis. Een heerlijke plek waar we echt hebben kunnen landen, en konden acclimatiseren. (Een soort van grappige herinnering: het was 20 graden dat eerst weekend. Voor ons zo koud dat we met jassen en lange broeken buiten zaten, maar de rest van Nederland liep in hun kortste broeken omdat ze net uit de koude winter kwamen.)
De zoektocht naar werk en een huis werd gestart en beide werden al vlot gevonden. Vacatures zijn er tegenwoordig genoeg, maar dat kan je over woonruimtes helaas niet zeggen. Dus dat we dan toch via via op een huurwoning gewezen werden, dat hebben we altijd als een cadeau van God gezien. En wat voor een! Een woning met een heleboel ruimte en dieren om het huis. Voor onze kinderen, die de eerste jaren van hun leven in de jungle van Kalimantan hadden gewoond, zo’n geweldig passende plek. Maar niet alleen buiten ons huis is veel ruimte, ook binnen zijn overal inbouwkasten en handige opbergruimtes te vinden. En daar kwamen we dan met onze 6 koffers. Ondertussen waren we ook al een baby rijker, en daar kwamen ook nog wat spullen bij kijken. En al gauw vulden onze kamers, en kasten en schuurtjes zich. Want van links en rechts kwamen mensen, familie en vrienden, aan met kleding, speelgoed, fietsen en andere handige spullen. Zij hadden het niet meer nodig, en bij ons had het zo een plekje.
Wat we niet hadden meegerekend bij die paar koffers die we bij ons hadden toen we landden op Schiphol, was dat we heel veel meer hebben dan spullen.
We hebben familie, een grote ook nog eens. We hebben vrienden. We hebben ondertussen ook een fijne kerkelijke gemeente en kring in Nunspeet, waar nieuwe vriendschappen zijn ontstaan. En laatst bezochten we onze vorige gemeente in Den Haag, waar we ook nog hele fijne relaties hebben.
En nu geeft onze aftelkalender aan dat we over 2 maanden al op het vliegtuig stappen. Op koningsdag lagen onze kleedjes vol met het speelgoed en de spullen die we over de afgelopen jaren ons huis in hadden gebracht (of binnengeslopen zijn… zijn wij de enige bij wie dat gebeurd?). Het grote opruimen en leegruimen is begonnen. Wat we straks hopen over te houden, moet in ongeveer 6 koffers kunnen passen. That’s it. Maar ondertussen weten we beter. Want we hebben veel, veel meer dan dat. Al die mooie mensen die om ons heen staan, die waardevolle relaties, die zijn niet in koffers te stoppen. Het grote loslaten begint dan ook steeds meer voelbaar te worden. Ons meest gevoelige meisje in huis is hier al veel langer mee bezig. Zo zong ze gister nog onder de douche over ‘hoe haar vrienden het toch gaan volhouden zonder haar’. Andersom zullen wij ons dit ook regelmatig gaan afvragen.
Daarom gaan we de komende weken maar even flink door met het ontspullen (en dat is best heel fijn kan ik je verklappen), net zo lang tot alles weer keurig past in die koffers. En ondertussen maken we nog mooie herinneringen met zoveel mogelijk van die mensen die zo belangrijk zijn voor ons. En die nemen we gewoon mee in ons hart. Dat moet wel passen toch?
Reactie plaatsen
Reacties
Snikkkkk, passen al die afscheidstranen ook nog in die koffers??