Een verhuizing naar het buitenland is een grote stap. Dat schrijf ik misschien meer voor mijzelf dan voor wie dit leest. Want de meeste mensen zullen zich heel goed voor kunnen stellen hoeveel ‘werk’ het kost om met je gezin de grens over te gaan. En dat dat in praktische zin veel werk met zich meebrengt, maar ook fysiek en emotioneel. En dat dat waarschijnlijk voor veel mensen een reden is om daar überhaupt maar niet aan te beginnen 😉
Op de een of andere manier weerhoudt ‘veel werk’ ons niet om zo’n groot avontuur aan te gaan. We hebben het ten slotte al 2 keer eerder gedaan. Vanuit Nederland naar Indonesië en een paar jaar later weer terug naar Nederland. We weten ondertussen wel een beetje wat zo’n transitie met je doet.
En tijdens de voorbereidingen kwamen die ervaringen zeker goed van pas. Het ont-spullen en het inpakken van de koffers ging als een geoliede machine. Afscheidsfeestjes, het afronden en afsluiten van taken en werkzaamheden, loslaten…het praktisch regelen van heel veel verschillende dingen ging prima.
Dat zo’n verhuizing écht een grote stap is, besefte ik me daardoor misschien niet meer zo. Maar nu het settelen steeds meer vorm krijgt en we aan deze kant van de wereld ‘gewoon ons ding doen’, merk ik dat we ons op sommige dingen helemaal niet voorbereid hebben. Door de eerdere verhuizingen was ik wel bewust geworden van de luxe die er in het leven is, en die zo oneerlijk verdeelt lijkt te zijn. En hoe meer je ervan hebt, hoe minder je je dat beseft. En dat bij het woord ‘luxe’ er in het Westen al snel gedacht wordt aan materiele dingen die je kunt aanschaffen als je veel geld hebt. Terwijl voor veel mensen op de wereld schoon drinkwater, een eigen huis, familie in de buurt of vrij je godsdienst kunnen uiten al een luxe is.
Na afgelopen week hebben we ontdekt dat er nog meer is, wat we altijd voor lief hebben genomen. Toen we om 4 uur ’s nachts ineens wakker werden geschud door een aardbeving en snel de kinderen naar beneden namen om af te wachten hoe dit verder zou gaan.
En toen we een paar dagen later ineens door wat vriendjes uit de straat werden geroepen, omdat Sophie was gebeten door een hond. Waarna we snel naar een ziekenhuis moesten om de wond (die gelukkig meeviel) schoon te laten maken en daarna naar een ander ziekenhuis die gelukkig wél de vaccinatie tegen rabiës op voorraad had.
Veiligheid is niet vanzelfsprekend. Weer een zin die ik waarschijnlijk meer voor mijzelf schrijf, dan voor degenen die dit lezen. Maar wel een harde les die we in deze fase leren.
We zijn oké, het gaat goed met ons. En ik zou aan deze blog wel een mooi einde kunnen breien, met waarheden over vertrouwen, zegen en dankbaarheid. Maar we willen ook de verhalen van de moeilijke ervaringen en de struggels die we tegenkomen delen met wie met ons meeleeft.
En wie weet was je nog op zoek naar een tegel wijsheid. Bij deze… you’re welcome!
Reactie plaatsen
Reacties
Ik hoorde het al van JW. Getsie wat een heftige dingen hebben jullie meegemaakt met die aardbeving en de hondenbeet! Ik hoop dat het de kids niet bang maakt voor honden?! Blij dat het goed met jullie gaat en ik bid jou en de kinderen extra bescherming toe nu Chris niet thuis is. Dat jullie weten dat jullie in Jezus veilig zijn!
Snap goed wat jullie bedoelen met die veiligheid. Een aardbeving is iets dat helaas veel mensen mee moeten maken en in Nederland vrijwel niet voorkomt. Een hondenbeet is wel vervelend, waarschijnlijk ook niet zomaar een lief huisdier, ook met honden zal het anders zijn dan in Nederland. (En ook in NL kan je overigens gebeten worden). Hoop dat jullie je toch veilig voelen en bovenal natuurlijk ook bij God veilig zijn.
Ja, dat is heftig. Sophie gebeten, het is je kind, dan gieren de emoties door je lijf. Je bent een kanjer, mama Gerrianne. In Goes bidden we voor je. Liefs, oma gerrie