‘Als we straks in Indonesië wonen, zijn de kinderen in elk geval niet meer zo vaak ziek’. Ik herinner me nog goed dat ik zoiets zei, tijdens de laatste familiedag die we in Nederland hadden. Het gesnotter en gehoest, en ieder virusje oppakken dat er rondging, dat zou ik echt niet gaan missen. Toen we in Nederland kwamen wonen, was dat ook iets waar ik niet op voorbereid was. Judah is dat eerste jaar non-stop verkouden geweest, oorontstekingen (en uiteindelijk buisje bij hem en Sophie), elke week van de herfst en de winter weer afwachten of ze wel alle dagen naar school zouden gaan, of dat er weer één half-half uit bed kwam en toch maar een dagje thuis bleef. Voor de meeste Nederlandse ouders ‘hoort dit erbij’, al is het iets waar volgens mij niemand echt aan kan wennen.
Ondertussen zijn we 3 maanden verder. Herfst en winter kennen we niet hier. Al deze maanden is er zelfs nauwelijks een druppel regen gevallen. En zoals verwacht, zijn de kinderen niet of nauwelijks ziek. Andere voordelen van dit dag-in-dag-uit zomerweer zijn er trouwens ook: jassen hebben we niet, sokken trekken we nooit aan, schoenen ook niet. We kijken nooit op het weerbericht, het is standaard rond de 30 graden. De kleding die je ’s morgens aantrekt, kan je gerust de hele dag aanhouden (tenzij je Judah of Boaz heet en zo bezweet raakt van al het spelen, dat je na een uurtje je shirt maar weer uittrekt). Geen onverwachte weerwisselingen of koude start in de ochtend.
Maar al die warmte en de daarbij behorende klamheid, heeft blijkbaar wel een ‘down-side’: beestjes.
In een eerdere blog noemde ik al de luizen. We hebben er ruim een maand jeuk van gehad, maar na het opvolgen van verschillende tips (nogmaals dank daarvoor!), zijn we daar ondertussen gelukkig van af. Helaas kregen onze beestjes ook nog last van beestjes. Sophie en Eylin hebben sinds een paar weken allebei een konijn om voor te zorgen. Het zijn hele lieve, zachte en schattige knuffelbeestjes voor als je je vrienden enorm mist. Totdat we er achter kwamen dat ze scabiës hadden…
Blijkbaar is dit haast niet te voorkomen in dit klimaat. Heel fijn om achteraf te horen. Maar, heel wat zalfjes en drankjes voor de konijnen later, en ondertussen opnieuw gejeuk en gekrab bij onszelf, lijken we ook daar weer vanaf. En al deze ervaringen gaan natuurlijk gepaard met hardleerse levenslessen. Zo snapte ik niet waarom onze huishulp de was altijd binnenstebuiten keerde om het te drogen. Ook begreep ik niet waarom er bij onze zoektocht naar een huishulp steeds gevraagd werd of ze ook moest strijken. Dat leek me volledig overbodig; Chris heeft al zijn pakken en overhemden in Nederland gelaten. Maar toen ik een keer de was aan het opvouwen was terwijl een vriendinnetje uit de straat aan het spelen was, en ze verbaasd vroeg of ik die was niet eerst even zou strijken… viel het kwartje hoor. Beestjes.
Zo leren we iedere dag weer een beetje bij, ben ik nog aan het overwegen of ik echt elk kledingstuk onder het hete strijkijzer ga doorhalen en kunnen we hopelijk gauw jeukvrij door het leven gaan. 😉 Het regenseizoen zal trouwens vast ook een keer starten, en dan leren we ongetwijfeld weer hele andere lessen.
Lees je onze blogs en ben je benieuwd waarom we eigenlijk naar Indonesië verhuisd zijn? Schrijf je dan in voor het ontvangen van de nieuwsbrief. Daarin schrijven we daar meer over. In de blogs en op instagram lees je verhalen over ons leven hier.
Reactie plaatsen
Reacties
Oefff
, ik krijg er prompt de kriebels van ….
Dag Sophie en Eylin, wat leuk om te zien dat jullie nu ook daar weer lieve knuffels om jullie heen hebben. Jammer van die andere beestjes die je er liever weer niet bij hebt. Maar er is ook altijd wel wat! Dat weten wij ook van onze 9 cavia's. En daar komt binnenkort nog een ander lief vriendje bij... Woef!
Fijn om te horen dat jullie daar minder vaak ziek zijn. Helaas voor Judah is dat nu even een heel ander verhaal. We hopen en bidden dat je snel weer helemaal beter zult zijn. Heel veel sterkte en Gods zegen voor jullie allemaal!!!