Terwijl ik deze blog schrijf, spelen er een aantal buurkinderen bij ons in de tuin. Meestal wordt er met elkaar op straat gespeeld of op het schoolplein van de basisschool achter ons huis. Maar soms komen ze bij ons om met speelgoed te spelen of een spelletje. Iets wat ze zelf weinig of niet hebben. Bij het kwartetten liggen er kleurpotloden klaar om de gevraagde kleur duidelijk te kunnen maken. Tellen in het Indonesisch gaat al soepel, maar de kleuren zijn nog best lastig. Net als dat de buurkinderen de spelregels ondertussen aardig beginnen te begrijpen, maar het spelletje vaak nog voor het einde wordt gestopt. Gewenning komt, leren gebeurt twee kanten op.
Ook is er vandaag een vriendinnetje mee uit de kerk. Een Zwitsers meisje dat net als ons sinds een paar maanden met haar gezin op Bali woont. Ook op zoek naar contacten, zoeken naar gewenning en naar een beetje ‘gewoon’. Zo spreken we af en toe met elkaar af, en vandaag kwam ze voor het eerst bij ons thuis spelen. “Net als in Nederland hè mam?!, zei Sophie. Gewenning komt. En om met elkaar te kunnen spelen en elkaar ook nog een beetje te begrijpen, wordt er Engels gesproken. Voor beiden een nieuwe taal. De grappigste, gemengde zinnen komen voorbij. Leren gebeurt, twee kanten op.
Chris is niet thuis deze week. Hij is naar Sumatra, een Indonesisch eiland waar wij nog niet eerder geweest zijn. Contacten die tot nu toe steeds online werden gedaan, kunnen deze week even face-to-face. Bemoedigen, evalueren, plannen maken en heel veel luisteren. We zijn ondertussen helemaal in onze taak gerold en gewenning komt. Leren gebeurt ook veel, hopelijk ook twee kanten op.
Maar ondanks dat we ons hier steeds meer thuis voelen, de weg weten, de winkels kunnen vinden, een dansschool en voetbalclub hebben ontdekt, vriendschappen beginnen te groeien, lijkt het gemis bij de kinderen toch steeds groter te worden. Het gemis naar het ‘gewone’, naar gekend zijn, je begrepen voelen. Gemis naar vrienden en familie, en naar een klas vol drukte en gezelligheid. Naar fietsen op straat en naar tosti’s, schoolkoekjes en kinderfeestjes.
Leven over de grens is zo ongelofelijk dubbel. Het gaat veel verder dan het aantal kilometers hemelsbreed. Het gaat veel dieper. Je gaat niet alleen over landsgrenzen, je gaat grenzen voorbij die je niet wist dat je had. Het leven hier wordt meer en meer ‘gewoon’ en de jas van ons werk past ons steeds beter, maar voor de kinderen blijven we zoeken naar hoe zij, voorbij al die verre en diepe grenzen, zich op hun plek zullen voelen. Dat gaat voorbij aan ‘wennen’ en leren, het is meer een soort ‘zijn’.
Veel te diep en ingewikkeld verhaal voor een blog. Wat veel leuker is, is dat mijn zus en zwager Bali hebben uitgekozen voor hun (25jarige) huwelijksreis, en dat vinden wij helemaal niet erg. Nog maar een paar streepjes op de aftelkalender, en dan kunnen we eíndelijk weer familie in de armen sluiten. Daar gaan wij eens even flink van genieten!
Reactie plaatsen
Reacties
Ik voel de emotie hierin, soms ook de twijfel. Alles heeft een keerzijde en het gevoel dat je daarin het ook goed wil doen voor de kinderen. Wat leuk dat zus en zwager bijna komen!
We komen eraan! Wij kunnen ook niet wachten om jullie weer te zien. Hopelijk brengen we voor jullie een stukje 'gewoon' en 'bekend' mee zodat het weer even voelt zoals het was. Tot zondag!
mooie blog en ja, dat mag ook diep zijn. Die spagaat is ingewikkeld. Veel zegen op jullie "zijn" daar ver weg!
En een fijne tijd met Alma en haar man. (Sorry, naam niet paraat..)