We zijn weer thuis. En, het duurde even vanwege een behoorlijk heftige ‘jetlag’, maar we zijn weer in ons ritme. Kinderen vallen weer in slaap als we ze in bed gelegd hebben en worden niet meer midden in de nacht wakker om pas uren later weer in slaap te vallen. Aan de warmte moesten we trouwens ook weer even wennen. De ventilatoren en airco’s werden voor een week of twee op volle kracht gebruikt, maar ondertussen voelt de temperatuur weer als een warme deken. Verder hebben we onze taken en werkzaamheden weer opgepakt en we zijn weer aan de slag met homeschooling.
Ik zou ook heel graag willen schrijven dat we daar weer helemaal aan gewend zijn, maar helaas is dat niet waar. Het is iedere dag een behoorlijke strijd om de kinderen weer enthousiast (of überhaupt ‘gewoon’ aangekleed) klaar te hebben zitten voor een ochtendje school. Het vraagt veel van ons allemaal. Het gemis van klasgenoten, het gemis van een juf die niet ook je moeder is, van een lokaal dat niet in je huis is en van een structuur en orde die de juf op school uit haar hoge hoed lijkt te toveren… een hoed die ik nog niet heb gevonden.
Natuurlijk hoort het er allemaal bij en is het niet gek dat het weer zo enorm schakelen is. Regelmatig door een fase van transitie gaan is inherent aan het leven over de grens. Toch brengt het weten en begrijpen van de situatie helaas geen verandering aan hoe het gaat. En met dat ik dit schrijf, komen de woorden van een lieve en wijze coach-vriendin in me op. Dat het erkennen van je teleurstelling, gemis en frustratie de eerste stap is om met de situatie om te kunnen gaan. Dus laten we dat de komende weken maar eens proberen.
En als ik dan van vrienden en bekenden in andere delen van Indonesië of India, Pakistan en Libanon hoor hoe de situatie daar is, dan kan ik alleen maar relativeren. Zoveel mensen die onderdrukt worden, in spanning en onzekerheid leven. Scholen die gesloten zijn en kinderen die niet veilig gewoon op straat kunnen spelen. Dan valt de stress om wat reken- en taallessen al gauw van m’n schouders en zijn er zeker 10.000 redenen om dankbaar te zijn!
Dit keer een wat ‘zwaardere’ blog, met hopelijk een vleugje van hoop. Want met een dankbaar hart (en wat erkenning en relativering als topping), kunnen we de uitdagingen van het leven zeker aan.
Reactie plaatsen
Reacties
Niet alleen een vleugje van hoop, maar ook heel veel vleugen herkenning. Heel veel succes weer voor jullie. Stapje voor stapje en hopelijk gauw weer echt in de structuur, ritme en ook weer allemaal kunnen genieten van de tijd samen (ook al is het school)
Hi lieverds,
Fijn dat jullie weer terug zijn in het ritme. Ik begrijp dat het lastig is om weer te wennen aan het thuis onderwijs. Hier klagen de kinderen erover dat ze elke dag naar school moeten... Een ideale oplossing lijkt er niet te zijn. Dan dus inderdaad maar kijken naar alle zegeningen en mooie momenten waar je dankbaar voor mag zijn. Dikke knuffel voor jullie allemaal!!