We zijn in Nederland! En we stappen iedere dag ‘gewoon’ weer op ons fietsje, smeren ‘s morgens én ‘s middags een heerlijke boterham met kaas, worst of vlokken. We maken speelafspraken met vriendjes en genieten van boswandelingen met de prachtige herfstbladeren. En het allerfijnste is dat we iedere dag met vrienden of familie afspreken en met al die fijne contactmomenten ons spreekwoordelijke emmertje tot de nok toe vullen met warmte en gezelligheid.
Op 26 september landden we op Schiphol, en nog dezelfde middag stond Sophie op het schoolplein om haar vriendinnen te verrassen. We hadden namelijk bewust een beetje stilgehouden op welke datum we aan zouden komen en de enthousiaste gilletjes en warme knuffels maakten dat ‘t helemaal waard. De eerste dagen konden we wennen aan de andere tijdzone, de temperatuur en het ‘landen’. We verblijven op een campingpark aan het einde van de straat waar we vier jaar lang gewoond hebben. ‘Gewoon’ aan de oude zeeweg in Nunspeet dus. Het voelt haast als thuiskomen.
Vanaf de tweede week mochten de kinderen weer meedraaien op hun oude school, in hun eigen klassen. Sophie in groep 8, Eylin in groep 6, Judah in groep 4 en Boaz (voor het eerst naar school!) in groep 2. Het was best even spannend, en ook wel eens lastig, maar vooral vonden ze het heel leuk om weer ‘gewoon’ even naar school te gaan. In de middagen was er tijd om met vriendjes af te spreken en Judah had zelfs het geluk dat hij werd uitgenodigd voor een kinderfeestje. En terwijl de kinderen naar school gingen, hadden Chris en ik tijd om een heleboel mensen te zien en te spreken.
Hoogtepunten van de afgelopen weken waren toch wel de 2 familieweekenden. Het was zo fijn om sinds lange tijd weer samen te zijn. Het bijzonderste was wel dat de gezinnen die ook in het buitenland wonen (Italië, België, Engeland), er zelfs bij konden zijn. En natuurlijk het neefje en nichtje die het afgelopen jaar geboren zijn eindelijk kunnen knuffelen. Op zulke weekenden voelt het ‘bijna gewoon’ om de kinderen weer met hun neven en nichtjes te zien spelen, en om zelf tot laat op de avond spelletjes te spelen of een wijntje te drinken met onze (schoon-)broers en zussen… en de oudste neven en nichten die daar ondertussen ook al volop aan mee doen 😉
En nu is de laatste week van ons verblijf hier alweer aangebroken. ‘Nog even dit, nog even afspreken met die, en nog een laatste keer dat.’ Zo komt er weer een einde aan al die leuke dingen die zo gewoon zijn en toch voor ons zo heel speciaal, omdat we het de komende anderhalf (?) jaar weer zullen gaan missen. Maar we vertrekken straks met propvolle koffers (dank aan al die leuke kringloopgelukjes) en propvolle harten (met dank aan al die leuke en lieve mensen om ons heen).
De winterkleren blijven hier, en de herinneringen nemen we mee. Sampai jumpa lagi!
Reactie plaatsen
Reacties
Wat heb je dat weer mooi samengevat. Ga jullie wel weer missen. Dikke knuffel uit Chelmsford 🇬🇧
Hopelijk tot gauw!!😘