Na een korte vakantie vlakbij het strand, zijn we twee weken geleden naar ons eigen huis in Gianyar (Bali) verhuisd. Het huis had Chris gevonden via internet. Een ruim huis, Westerse stijl, in een rustige Balinese buurt. Een Nederlandse vriendin/collega die op Bali woont was al even bij het huis gaan kijken, om te zien of de foto’s op internet overeen kwamen met de werkelijkheid. En dat was zo, dus sinds een paar maanden wisten we dat dit ons huis voor het komende jaar zou worden.
Er kwam geen grote verhuiswagen bij kijken, geen dozen en geen verhuizers. Wel twee auto’s, een waar wij met ons gezin in zaten, en een voor onze koffers. Het huis dat we huren is gemeubileerd; er staan bedden en kasten in de slaapkamers, er zijn banken en er hangt een tv aan de muur en in de keuken staat een koelkast, een rijstkoker (of course) een apparaat voor drinkwater en wat borden en bekers. We konden de eerste dagen prima ‘landen’.
De eerste dagen werd er door collega’s voor ons gekookt. Super lief en handig en een leuke manier om verschillende mensen te leren kennen.
Ook kunnen we een motor en een auto lenen, dus we kunnen de deur uit. Fietsen zie je hier meer dan we in Kalimantan gewend waren, maar is toch echt niet een handig (lees veilig) transportmiddel op de overvolle wegen.
De afgelopen weken hebben we de koffers geleegd, de kamers ingericht en het huis verder passend gemaakt bij ons gezin en aangevuld wat nog ontbrak. Settelen…
We hebben supermarkten in de buurt opgezocht, winkeltjes in de straat, de markt een paar minuten lopen vanaf huis, het zwembadje in de straat (joepie!) en nog meer handige plekken in onze wijk en buurt leren kennen. Settelen…
Als we een rondje wandelen door onze straat, valt het direct op dat we nieuw zijn. Er zijn geen andere niet- Indonesische mensen die hier wonen, er komen zelfs weinig toeristen hier, dus onze blonde kinderen vallen op. Heel anders kan ik het niet omschrijven. We worden gezien en worden daardoor ook regelmatig aangesproken. Het Indonesisch van Chris en mij is weer net zo vloeibaar als voorheen, dus gesprekjes worden gevoerd. De kinderen begrijpen er nog helemaal niks van, maar doen hun best met de paar woordjes die ze geleerd hebben. Settelen…
Zaterdag vierden we de eerste verjaardag hier: Boaz is vier! We hingen slingers op, zochten en kochten kadotjes bij verschillende winkeltjes en zelfs online. Twee collega’s kwamen voor het feestje en Boaz mocht samen met Chris op de motor om donuts te halen. Hij voelde zich zo jarig en genoot van alle aandacht. Ikzelf liep de halve dag rond met ingehouden tranen, omdat het de zoveelste regendag was, we geen duidelijke invulling van de dag hadden en alles zo ontzettend anders is hier. Settelen…
We krijgen veel de vraag of we al een beetje gesetteld zijn. Ik denk dat mijn antwoord iedere keer anders is. Het hangt zo af van de dag; of de kinderen zich goed vermaken of dat ze zich vervelen en heel graag terug willen naar Nederland (die vraag hebben ze allemaal al gesteld), of we aan huis gekluisterd zitten door de regen of dat we er lekker op uit gaan en de omgeving ontdekken, of we al het nieuwe en ‘andere’ nog zien als een avontuur, of dat we het even niet zien zitten omdat vriendjes maken nog niet zo goed lukt, omdat het leven zo ontzettend anders is hier of omdat we de vrijheid, veiligheid en het bekende zo missen.
Als settelen betekent: ‘zich blijvend vestigen, meestal op een bepaalde plaats, omdat het daar veilig, vertrouwd en comfortabel is en men zich daar volledig geaccepteerd voelt’ dan zou ik zeggen: vraag het volgend jaar nog eens. Maar ‘geland’ zijn we zeker. We zijn gewend aan de tijdzone, aan elke avond rijst, aan de hanen van de overbuurman die ons tussen 6 en half 7 wakker kukelen, aan water drinken uit een tap dispenser en het uittrekken van onze sandalen voor we een huis binnen stappen (de jongens trekken ze zelfs uit voor we een winkel in gaan😉).
Verhuizen naar een nieuw land gaat stap voor stap. We hebben er al een boel gezet, gaan soms heerlijk vooruit en rennen dan weer het liefst de andere kant op, om de volgende dag met goede moed weer door te gaan. We weten waar we het voor doen en vertrouwen er op dat we gezegend en gedragen worden.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi beschreven Gerianne! Stap voor stap, dag voor dag. Zo draagt Hij jullie 😘
Wat fijn om dit (voor mij) eerste blog te mogen lezen. Alle begin is natuurlijk vreemd en mischien nog een beetje twijfelachtig over sommige invullingen..zelf woon ik nu 4jaar in Nunspeet en sinds kort voel ik me pas echt gesetteld, en dat is slechts 10km van mijn oude woonplaats Elburg. Ik lees in je bericht ook al dat onze Vader voorziet in alles wat jullie nodig hebben hebben voor een goed verblijf. Dat raakt me..God is groot en kent geen grenzen om jullie te helpen hem te dienen. Ik zegen jullie met elkaar en met de vrede en liefde van onze Vader in Jezus mooie naam
Dank voor het delen. Een hele dikke hug! We leven mee! X van de Vuurtjes
Beetje bij beetje. We bidden jullie toe dat jullie je gauw gesettelt mogen voelen. En voor fijne vriendjes en sociale contacten.
Wat leuk om mee te kunnen lezen en zo bekend dit proces! Gods zegen bij het steeds meer thuis worden voor jullie alle zes!