Verbinden

Vroeg in de middag kwamen ze langs en vroegen tweeduizend per persoon. Een paar vriendjes van verderop uit de straat wilden een barbecue houden en onze kids waren uitgenodigd. Voor 2.000 Rp konden ze meedoen. Dat is omgerekend 0,13  cent. Om 4 uur kwamen ze terug, de kip was klaar. Enthousiast en vooral nog heel onwetend renden onze kids achter de jongens aan. Terima kasih en tidak kennen ze ondertussen wel (wat ‘dank je wel’ en ‘nee’ betekend), maar veel verder komen ze nog niet. Dus om ze een stukje op weg te helpen met vertalen en wat uitleg over de eetgewoonten van hier te kunnen geven, ging ik ook mee. Eerst het steegje naast ons huis door, langs een slootje vol afval en af en toe wat enge beestjes, verder op een smal richeltje langs het zelfde slootje  dat tussen een bananenplantage en een sawah (rijstveld) door stroomt. Daarna daarover heen springen, een stukje omhoog ploeteren en plots staan daar de bekende vriendjes met een zelfgemaakte bbq waar in een frame stukjes kip liggen te garen. Ze zijn net klaar! Er wordt een bananenblad afgesneden en we lopen mee naar het huis van een paar vriendjes. Daar worden we vriendelijk ontvangen door de ouders, die allebei zilver bewerken. Een beroep dat hier veel wordt uitgeoefend. We wonen in de zilversmid-wijk.
Er is al rijst gekookt door een moeder en een andere moeder staat de sambal te koken. Het bananenblad wordt op de grond gelegd en iedereen gaat er omheen zitten. De rijst wordt uitgespreid op het blad en de kip daar weer bovenop. De sambal wordt ook her en der op het blad gelegd, iets waar onze kids zich nog niet aan durven te wagen. Een bakje met water gaat rond, waar iedereen zn handen in kan wassen. En dan kan de maaltijd beginnen. Ik leg onze kids uit dat ze met hun rechterhand mogen eten en dat ze maar goed naar hun vriendjes moeten kijken hoe zij dat doen.