Sonic en de leeuw, het sprookje van Judah

Wie Judah een beetje kent, weet dat hij geen seconde stil zit. Vanaf het moment dat hij kon lopen, kon hij ook voetballen bijvoorbeeld. Lopen doet hij trouwens zelden, hij rent eigenlijk altijd. Misschien ken je Sonic wel, dat super snelle poppetje. Je zal je niet verbazen dat hij daar behoorlijk fan van is. Heel gek is die snelheidsverslaving niet trouwens, als je bedenkt dat hij binnen een uur geboren is. Snelheid en Judah gaan dus hand in hand. Blauwe plekken, dikke bulten en altijd geschaafde knieën, die horen er dan natuurlijk ook bij. En de afgebroken tand, die was ik nog even vergeten. Maar goed, er was dus eens…. een heel actief jongetje.

Maar afgelopen woensdag deed hij dus helemaal niks actiefs of vreemds. Hij stapte van zijn stoel af en kon ineens van de pijn niet meer op zijn been staan. Zijn lies deed pijn en er leek ook een bult te zitten. Na het een poosje te hebben aangekeken, merkte ik dat Judah ook koorts had. Ondertussen was Nederland wakker geworden (er is een tijdsverschil van 6 uur), dus kon ik even met onze vriendin de huisarts overleggen. Helaas bevestigde zij mijn vermoeden dat het beter was om even naar de dokter te gaan. Aangezien Chris voor twee weken in het buitenland is, is ‘even’ naar de dokter gaan een behoorlijke onderneming. Een Nederlandse collega en vriendin kon gelukkig oppassen. En zo stapte ik halverwege de middag met Judah en Sophie in de auto, richting het ziekenhuis. Sophie ging mee, omdat zij de weg in het ziekenhuis wist door de rabiësvaccinatie na de hondenbeet. Een huisarts kennen ze hier trouwens niet, vandaar de stap naar het ziekenhuis.
Uit een bloedonderzoek werd al snel duidelijk dat de ontstekingswaarden erg hoog waren en vanwege de plek van de pijn werd er aan een blindedarmontsteking gedacht. Toen ik aangaf dat de pijn lager zat dan de buik, namelijk in de lies, werd me uitgelegd dat dat wel vaker voor kwam bij zo’n ontsteking. Een echo werd gepland en we moesten de nacht blijven.

Ik val misschien in herhaling, maar aangezien Chris voor twee weken in het buitenland is, is ‘even’ naar de dokter gaan een behoorlijke onderneming. Het ‘even’ werd ondertussen dus al een nacht, en met een eventuele operatie in het verschiet, zou dit nog wel eens langer kunnen worden. Chris stond op het punt om naar huis te komen, maar met een hele dag reizen zou hij op zijn vroegst de volgende avond pas thuis zijn. Dan hoopte ik toch ook wel weer thuis te zijn met Judah. De tickets werden dus nog even niet omgeboekt. Sophie kon gelukkig opgehaald worden door een vriendin van een vriendin, zodat zij in elk geval thuis kon slapen. Judah liet ondertussen ook nog even duidelijk merken uit wat voor hout hij gesneden is. Want naast dat hij de snelheid van Sonic heeft, is hij natuurlijk ook zo sterk als zijn lievelingsdier: de leeuw van Judah. Er waren 3 volwassenen + z’n moeder nodig om het infuus in zijn hand te kunnen aanbrengen. Trots op zijn kracht natuurlijk, maar wat enorm sneu om hem zo te zien worstelen en dat niet te kunnen veranderen. Een antibioticakuur werd gestart en na heel wat uren wachten kon de echo worden gemaakt. Zoals ik al vermoedde was er in de buik van Judah niet veel bijzonders te zien (gelukkig!), maar toen ik nog eens uitlegde waar de pijn precies zat kwamen duidelijk vergrootte lymfeklieren in zijn lies op het scherm naar voren. Die kunnen door verschillende dingen worden veroorzaakt, maar aangezien er een grote wond op Judah’s knie zat, die zo ontstoken was dat er pus uit kwam, vermoedde de arts dat dat wel eens de boosdoener zou kunnen zijn. Uit voorzorg bleven we de nacht slapen en de volgende dag werd de buik (eindelijk) eens onderzocht door de arts. Ondertussen was de pijn in de lies al veel minder geworden en kon Judah zijn been weer bewegen. De arts adviseerde om nog 3 nachten te blijven, tot de antibioticakuur op zou zijn. Aangezien ondertussen wel duidelijk was dat het geen blindedarmontsteking was, bedankte ik de arts vriendelijk en konden we thuis de ABkuur afmaken. Na ruim 24 uur kon ik onze lieve vriendin thuis weer aflossen en dansten Sophie, Eylin en Boaz een rondje om Judah toen ze hem weer zagen.