‘Het eerste huis met verdiepingen’. Dat is de omschrijving van het huis waar we wonen. Niet een omschrijving die we zelf bedacht hebben, maar zo staat het in ons adres. Een huisnummer hebben we niet. En toen we in onze eerste maand hier nooit een postbode zagen rijden, vroegen we ons af of we ooit post zouden krijgen. Maar jawel, zes weken nadat de verjaardagskaarten in Nederland op de bus waren gegaan, stond er een man met een oranje soort-van PostNL jas aan, te roepen voor ons huis. (Een deurbel hebben we ook niet.) Er was post!
De ene dag in de rode bus en de volgende dag op je deurmat, dat hadden we natuurlijk niet verwacht. We weten zelf hoeveel kilometer is tussen Nederland en Bali zit. Maar wachten op iets wat je verwacht, dat kan soms zo lang duren. Zeker in deze tijd, waarin we allemaal met één druk op de knop een bericht naar de andere kant van de wereld kunnen sturen, waar het op hetzelfde moment (al is het een aantal tijdzones verder) gelezen kan worden.
Ik kan me nog herinneren dat ik mijn eerste whatsapp-gesprek had, toen we nog in Kalimantan woonden. We woonden daar toen al een paar jaar, en hadden alleen via email contact met onze familie en vrienden. Een email typen was het probleem nog niet, maar om ‘m ook verstuurt te krijgen of juist om een reactie te ontvangen, daarvoor moest de wind maar net goed staan. Het internet was nog erg zwak en onbetrouwbaar. Maar een paar jaar later had ik dus een smartphone in mijn handen en heb met tranen in m’n ogen het berichtje gelezen dat ik binnen een paar seconden terug kreeg als reactie op mijn berichtje. Ik kon ‘live’ met iemand chatten!
Onze kinderen groeien op met beeldbellen. Next level beeldbellen. Ik kijk mijn ogen iedere keer weer uit als onze meiden met hun oude buurmeisjes ‘aan de lijn’ hangen. (Een uitdrukking die zij zullen verwarren met de oplaadkabel, denk ik.) Anyway: next level beeldbellen.
Want wist je, dat je verstoppertje kunt doen via het beeldbellen? Of dat je kikkers kunt vangen in de tuin, over de telefoon? Ik had werkelijk geen idee. Maar Sophie en Eylin spelen ‘gewoon’ verder met hun vriendinnen, zoals ze al die tijd hebben gedaan. Samen make-upen (is dat een woord?) of een dans bedenken. De beestjes showen die je gevangen hebt. Ondertussen kijk ik eigenlijk nergens meer van op. En geniet ik van de mogelijkheid die de meiden hebben, en van lieve vriendinnetjes die het contact willen onderhouden. Contact met familie en vrienden is zeker heel anders, als je op zo’n grote afstand woont. Je komt elkaar niet zomaar ergens tegen. Feestjes en uitstapjes mis je. Maar wat een zegen is het om live met de andere kant van de wereld te kunnen bellen!
Het contact met nieuwe mensen hier gaat nog niet altijd zo soepel. De kinderen speelden de eerste weken veel met kinderen uit de straat. Maar door de hitte van de afgelopen weken, lijken er steeds minder kinderen buiten te spelen. Ook wij blijven liever zoveel mogelijk in de schaduw. Dit helpt natuurlijk niet bij het leren van de taal en bij nieuwe vrienden maken. Het gemis naar Nederland en dan vooral naar de vriendjes, is zeker voelbaar bij onze kids. Gelukkig konden we voor de herfstvakantie nog even bellen met de klas in Nunspeet. Heel leuk om alle klasgenootjes weer even te zien en hun vragen te horen. Van ‘hoe warm is het daar’ en ‘heb je al nieuwe vrienden’, naar ‘wanneer kom je weer op school’ en ‘hoe oud ben je?’. We vergeten zelf soms ook dat we nog maar 4 maanden hier zijn, het voelt vaak al veel langer. Zo leuk om even een inkijkje in de klas te hebben, en het contact zo aan te blijven halen. Maar toen we weer opgehangen hadden, was Judah toch blij dat hij niet bij zo’n strenge juf in de klas zat. 😊
Reactie plaatsen
Reacties
Wat fijn om te lezen dat er van zulke "normale" zaken zo genoten kan worden. In de moderne wereld(als ik het zo mag zeggen) word het als zo normaal beschouwd en net wat je zegt,onze kinderen weten eigenlijk al niet beter. Ik kan alleen maar waardering,respect en liefde uitspreken over jullie werken en jullie op offering. Ik blijf voor jullie bidden en in elke blog lees ik weer nieuwe punten..heel fijn.
Gr Barrie ❤️🙏
Eindelijk: de post is binnen!! Ben benieuwd wat er allemaal tussen zit….wij weten allang niet meer wat we gestuurd of geschreven hebben ( dus toch handiger en sneller met een appje )😄
Ja de wereld wordt een stuk kleiner met alle digitale oplossingen. Fijn om op die manier ook verbonden met elkaar te blijven. Goed om van jullie te horen.
Groetjes en veel zegen van ons allemaal
Ik lees dat de kinderen het fijn vinden als contact te hebben met vriendjes en vriendinnetjes uit NL. Worden ze er ook wel eens verdrietig van?
Ondanks dat je heel dichtbij kunt zijn met beeldbellen is het tegelijkertijd ook zo ver weg.
Het gemis en verdriet komt en gaat met vlagen. Dat ze even kunnen bellen, versterkt misschien het verdriet eventjes, maar het geeft ook zoveel om naar uit te kijken (naar het belmoment en naar weer samen spelen als we op verlof naar NL gaan), dat dat het wel waard is.