De hanen van de buurman doen hard hun best, maar we draaien ons toch nog een keertje om. Op zaterdag slapen we graag een beetje uit. De kids starten hun dag met een filmpje en wij beginnen rustig aan. Een wasje wordt gedraaid – het is wat meer vandaag, want Chris kwam gistermiddag terug van een trip naar Lombok - het konijnhok verschoond. We maken plannen om naar de bios te gaan. De afgelopen maanden waren vol met reizen, trainingen en bezoek van familie; van december tot nu. Deze drukke periode willen we afsluiten met een leuk uitje. Er draaien niet vaak kinderfilms in Indonesië, maar na lang zoeken hebben we er een gevonden: Garfield it is.
We zoeken allemaal onze vesten op, want de airco in bioscopen staan op standje koud en stappen in de auto richting Denpasar. Er lijken hier nóg meer auto’s en motors door elkaar te krioelen dan in de wijk waar wij wonen. Ondertussen halen we nog wat herinneringen op, want in de periode dat Judah geboren is, woonden we voor een paar weken in dit gebied. Bij de bios zelf, die overigens vrij vergelijkbaar is met een Nederlandse, moeten we de ogen van de kids wat afschermen voor alle horror-platen aan de muren. Films kunnen voor Indonesiërs vaak niet eng genoeg zijn en dat is hier overduidelijk te zien. De film start gelijk gelukkig; de voorstukjes van deze horrors zijn blijkbaar vervangen met een reclame over leeftijdsgrenzen voor films. Dat is een hele opluchting.
De gymnastiekles laten we vandaag even vallen en als we weer thuis zijn beginnen we met lekkers bakken voor morgen. Na de kerkdienst wordt er een lunch georganiseerd waar iedereen zelf wat eten voor meeneemt. Ondanks dat rijst de meest gangbare maaltijd zal zijn, zullen wij een stapel pannenkoeken en wat -door Sophie gebakken- koekjes meenemen. Soms passen we ons zoveel mogelijk aan en soms kiezen we voor wat ons past. Terwijl de rook en brandlucht ons huis binnendringt, haal ik snel de was van vanmorgen af. Eens in de zoveel dagen worden straatjes en binnenplaatsen keurig aangeveegd. Alle afval wordt in de goot geschoven, wat droge bladeren erop en de fik gaat erin. Ook bij het grote Hindu-beeld vooraan onze straat worden alle achtergebleven offertjes op een grote hoop gelegd, waarna het in de brand gestoken wordt. Waar vroeger een soort van alarmbellen afgingen (in ons hoofd dan hè) bij het ruiken van een brandlucht, halen we ondertussen ‘gewoon’ maar gauw de was binnen.
Terwijl de vuurtjes weer wat doven, zien we ons hek open gaan. Vuilnismannen stappen naar binnen en halen onze vuilnisbak op. Er staat geen volautomatische vuilniswagen voor de deur, maar een klein vrachtwagentje met open laadbak. Één man achter het stuur en twee mannen achter in de bak; boven op alle vuilnis. Ze halen met hun handen al onze afval uit de kliko. Als die leeg en licht genoeg is, kieperen ze het laatste beetje om in de laadbak. Een paar keer per maand komt deze vuilniswagen langs, soms weken niet. Het meest zien we ‘m op zaterdag, of op één van de andere dagen van de week. We weten het eigenlijk niet. Ik haal gauw het briefje van de koelkast waarop door de chauffeur wordt bijgehouden of er betaald is en betaal de 100.000 roepia (€6,25) die deze service per maand kost.
We kregen laatst een brief waarin werd aangekondigd dat afval gescheiden gaat worden. Mooi initiatief, er wordt aangepast. Maar meestal, wordt gewoon gedaan wat past. En wij, doen iedere dag ons best om ons daartussen mee te bewegen.
Reactie plaatsen
Reacties