Enorme kuilen in de weg door hevige regenval en met je 4x4 andere auto’s en soms zelfs bussen uit de modder slepen; dat waren we wel gewend in de jaren dat we in Kalimantan woonden. Je keurig aan de verkeersregels houden en de wegenwacht kunnen bellen als er iets mis is met je auto, daar hebben we in Nederland ook aan kunnen wennen. Maar het verkeer in Bali is toch echt niet te vergelijken met andere plekken waar we hebben gewoond. En het wennen aan al die motortjes die je van links en rechts blijven inhalen, heeft wel even wat tijd en een aantal hartverzakkingen gekost.
De eindeloze stroom van auto’s, busjes, touringcars vol met toeristen (in de weekenden de Javaanse en verder vaak Westerse) en de motors of course, zorgen ervoor dat je überhaupt niet makkelijk aan het verkeer kunt deelnemen. Blijf je wachten tot iemand je er tussen laat, dan sta je er een half uur later nog. Een beetje lef heb je op dit eiland wel nodig dus. Waar ik in Nederland vaak niet eens wist waar m’n toeter in de auto zat, hangt de veiligheid van je ritje hier behoorlijk af van hoe goed je weet te toeteren. Even een toetertje als je inhaalt of als iemand te langzaam rijdt, of als iemand niet ziet dat het bijna groen wordt en je graag wil gaan rijden, of als iemand te veel op het midden van de weg rijdt of… . Het kost dus wel even wat tijd voor je alle toetertjes op de juiste manier weet te interpreteren. Zolang je maar onthoudt dat iedereen ze snel mogelijk van A naar B wil gaan, en stilstaan koste wat het kost vermeden moet worden.
Knipperlichten werken hier hetzelfde als in Nederland. Ga je links of recht, dan zet je je knipperlicht aan. De bijrijder lijkt hier meestal niet veel vertrouwen in te hebben en wappert daarom nog even met z’n arm in de richting waarop het voertuig moet gaan. Nu is het niet meer te missen dat ze af willen slaan. Knipperlichten blijven dan ook vaak nog een hele tijd aanstaan, waardoor je nooit zeker weet of de persoon voor je nu van de weg af wil of niet. Zo gaat de betekenis van dat knipperende oranje lampje een beetje verloren natuurlijk… wat het belang van een wapperende bijrijder dan weer vergroot.
De betekenis van het rode licht lijkt ook wat verloren gegaan. Net als we kennen vanuit Nederland, staan hier stoplichten op kruispunten. Dit kennen we trouwens niet vanuit Kalimantan. Daar konden we zo’n 8 uur lang door de jungle rijden, zonder ook maar 1 stoplicht tegen te komen! Maar goed, hier op Bali kan je beter niet te hard op je rem trappen als het stoplicht op rood schiet. De bestuurders achter jou hopen allemaal nog even door dat hele donkere oranje te kunnen gaan (want: stilstaan moet vermeden worden), dus leer je al gauw dikke vrienden te worden met je achteruitkijkspiegel.
Meebewegen met het verkeer brengt je verder dan het volgen van de regels. Wat overigens best lastig uit te leggen is aan je kinderen, die blijven herhalen dat je niet door rood mag rijden… ook weer zoiets waarin je moet meebewegen.
Er is ook altijd plek voor meer. Meer motors die voor je auto ‘kruipen’ als je bij het stoplicht staat te wachten, of zelfs meer auto’s die naast elkaar blijken te passen, ook al is het toch echt een tweebaansweg. Daar wordt niet zo moeilijk over gedaan, we willen tenslotte allemaal graag vooruit. En hoe je straks weer van 4 rijen terug naar 2 gaat, dat is van latere zorg.
Lang niet iedereen kan een auto betalen. Maar gelukkig kan je van alles meekrijgen op je motor. Vijf personen past prima, met een rekje passen er een stuk of 3 varkens achterop, een ladder voor de elektriciens, je hond en meters lange bamboe-palen weten ze prima mee te krijgen.
Vanwege de bomvolle wegen, duren korte afstanden vaak langer dan je hoopt, maar gelukkig is er dus altijd genoeg te zien. Ondertussen is onze rijstijl al behoorlijk verBalineest, en hopen we in Nederland keurig aan de goede kant van de weg te rijden. Want of je nou links of rechts rijdt, het is allebei niet verkeerd…maar wel heel erg anders.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat heb je dit weer mooi beeldend beschreven. En als je daar, net als wij, ooit zelf tussen hebt gezeten, dan zie je het ook weer helemaal voor je. Blijft fascinerend en spannend.
Hahaha wat een prachtige en herkenbare verhalen! Ik voelde me helemaal meegenomen op die doodeng wegen op Bali. Nunspeet is hier niks bij , alhoewel ? Tijdens de wegomleggingen rond stationsomgeving komen er soms óók de gekste en gevaarlijke situaties voor