Op een paar houten latjes die aan elkaar getimmerd zijn, zitten we papa aan te moedigen die een potje voetbal speelt. Hij staat te zweten van de immense hitte en van de inspanning natuurlijk. Tot er ‘out of the blue’ (ja echt) een regenbui losbarst en in twee tellen zijn we doorweekt. Op het zandveld spelen ze fanatiek verder, niemand kijkt op van de nattigheid.
Dan komt Boaz met een beteuterd gezicht aangelopen. De jongens met wie hij aan het spelen was, hebben modder op z’n broek gegooid. ‘Het is een speelbroek Bo, het geeft niet als die vies wordt’, is mijn reactie. Net zo snel als die regenbui losbarstte, klaart z’n gezicht op en huppelt hij vrolijk weer terug naar zijn vriendjes. Pas als de voetbalwedstrijd afgelopen is - de spelers dankbaar dat de brandende zon zich op het juiste moment achter de wolken verschuilde - ontdek ik waar Boaz zich mee heeft vermaakt. Hij was samen met zijn vriendjes in de modder gaan zitten, in kuilen die langs de weg waren ontstaan door de stromen van regen. Ondanks dat hij de jaren dat we in de jungle van Borneo hebben gewoond nooit zelf mee heeft gemaakt, lijkt hij net als zijn broer en zussen zo enorm thuis hier.
We zijn de afgelopen 2 weken naar West-Kalimantan geweest, het Indonesische gedeelte van Borneo. We bezochten drie verschillende organisaties waar kansarme (en vaak verwaarloosde) kinderen wonen en onderwijs krijgen. Het tropische regenwoud deed zijn naam eer aan en we hebben ongelooflijk veel regen gezien. Heerlijk verkoelend op sommige momenten en toch ook zo verwoestend op veel plaatsen. Zo reisden we van Pontianak (de hoofdstad in het Noord-Westen) naar de eerste kinderministry die we bezochten: Mount Hope. Het zou een tocht zijn van zo’n 5 uur. Helaas konden we na 1,5 uur zo goed als stil staan in de file toch weer omkeren om een andere weg naar onze bestemming te zoeken. De overstromingen waren zo heftig geworden dat er geen mogelijkheid meer was om de weg veilig te gebruiken. Uiteindelijk kwamen we aan na 13 uur rijden. Voor ons een lange reisdag, maar voor de mensen die wonen in dat gebied is het al weken afzien vanwege de wateroverlast. De meeste huizen zijn op palen gebouwd, voorbereid op het regenseizoen dat ieder jaar weer terugkeert. Dit jaar blijft de regen maar vallen en het water maar stijgen. Ontzettend moeilijk, en toch ook waardevol om dit te zien en er een beetje van te ervaren.
We douchten met een bak koud water, aten 3 keer op een dag rijst, dronken gefilterd regenwater, onderweg plasten we op een hurk toilet en waren uren onderweg om van de ene naar de andere plek te komen. Voor ons voelde het als thuiskomen, maar alle aandacht voor onze kinderen was zo af en toe wat overweldigend. Even aan de haren voelen of in de wangen knijpen vinden de Indo kindjes heel normaal, maar om ineens een stuk of tien kinderen om je heen te hebben staan vonden onze jongens toch niet heel fijn. Het buitenspelen en regelmatig een lift krijgen op de motor vonden ze dan weer geweldig. Vooral toen we na het bezoeken van de eerste twee locaties uiteindelijk bij Living Waters Village aankwamen, het dorp waar we 8 jaar gewoond hebben. Wat hebben ze daar genoten van de gezelligheid en de enorme hoeveelheid vriendjes die ze daar hadden. Eylin en Sophie vonden hun ‘oude’ vriendinnen weer terug en wij vonden het weerzien van vrienden en bekenden heel fijn.
Gevuld met nieuwe herinneringen en een heleboel foto’s en filmpjes natuurlijk, zijn we gister weer thuis gekomen. Maar ook met een boel dankbaarheid; dankbaar voor het droge huis waar we in wonen, voor een warme douche (ja ondanks de temperatuur hier blijven we verwend met een warme douche) en voor de mogelijkheid om te reizen als gezin. De verschillende culturen en de prachtige natuur te mogen zien en ervaren. Voor oude en nieuwe vriendschappen die we in zoveel delen van Indonesie mogen hebben. En voor de vrijheid om zo af en toe uit onze comfort zone te stappen en nieuwe avonturen aan te gaan!
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi om te lezen ❤️ En wat een mooie foto’s 🤩
Liefs aan allemaal