De weken vliegen voorbij. En terwijl er dagelijks heftige wereldproblemen in nieuwsberichten op ons afkomen, speelt ook ons gewone en o zo bijzondere leven zich af. In onze vorige blog schreef ik nog over het verrassingsbezoek van mijn ouders, ondertussen is ook mijn oudste zus voor bijna 3 weken op bezoek geweest. Ze keek en deed mee met onze (school-)routines en in de middagen en weekenden zochten we de speciale plekjes van Bali op. Het was ‘gewoon’ subtropisch warm en de verkoeling van een zwembad of een duik in zee was daarom heel welkom. En dan te bedenken dat we half september nog zoveel regen hadden dat er enorme overstromingen op Bali waren. Auto’s spoelden weg door de kracht van het water, bruggen braken af en huizen vulden zich met modder en sommigen storten zelfs in. Bizar om dit van dichtbij mee te maken, al hebben we er zelf gelukkig geen overlast van gehad. Over ons gewone en bijzondere leven gesproken…
Ook zagen we deze maand weer een ziekenhuis van binnen. Opnieuw veroorzaakte de teennagel van Sophie een infectie en al snel groeide er een abces. De dokter besloot de nagel -en met wat lasertechnieken de wond - te verwijderen. Een pijnlijke ingreep, maar intussen lijkt alles goed herstelt.
De kinderen deden online een test voor de nieuwe school, om hun niveau van Engels en wat andere vakken te bepalen. Best spannend en ook nog best wel lastig, maar zo zijn we wel weer een stapje dichter bij de verhuizing gekomen. Over één maand stappen we op het vliegtuig voor een nieuwe fase van ons gewone en o zo bijzondere leven. Wat zullen we daar weer allemaal gaan beleven?
De komende vier weken zullen we zoveel mogelijk door gaan met ons school/werk en langzaam maar zeker de koffers vullen en ons huis legen. We hopen nog wat uitstapjes te maken op dit bijzondere eiland nu we hier nog zijn. Zelf ga ik graag nog eens naar Kintamani om tussen de vulkanen door te rijden, of bekijken we nog een keer de zonsondergang op het strand, misschien nog een keer snorkelen of een wandeling maken door de rijstvelden. Maar als je de kinderen vraagt wat ze het liefste doen, kiezen ze voor een trampoline park… Is dat nou bijzonder of toch eigenlijk heel gewoon?
En met dat ik deze blog geschreven heb, bedenk ik me dat ik al meerdere vergelijkbare verhalen heb gedeeld over de twee kanten van ons leven. Er zijn zoveel extreme, bijzondere en speciale momenten die we meemaken. Echte hoogtepunten. Maar er zijn daartussenin ook zoveel hele gewone, soms saaie dagen. Balans hierin is wel eens ver te zoeken. Ook daarin zijn we benieuwd wat onze nieuwe woonplek ons brengen gaat. Nieuwe, bijzondere avonturen of wat meer stabiliteit en regelmaat?
‘Wat de toekomst brengen moge,
mij geleidt des Heeren hand,
moedig sla ik dus de ogen,
naar het onbekende land.’
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Gerrianne en Chris en kids,
Het zal weer een hele stap zijn om te verhuizen. Achterlaten en opnieuw beginnen vraagt emotioneel heel wat van jullie allemaal. Sterkte ermee en hopelijk zijn jullie straks snel gewend,
Ik heb net heel wat verhalen gelezen in jullie blog. Leuk om zo getuige te zijnvan jullie leven.
In een van je blogs schreef je dat Sophie niet zelf alleen over straat kan. Wat is daarvan de reden? Haar blonde haren of zijn vrouwen/meisjes sowieso niet veilig?
Ik hoor het wel een keer.
Groetjes en Gods zegen gewenst.
Tante Greet