runhaarupsidedown

‘Slowy was toch best snel!’ zei Boaz toen zijn pasgevonden slak uit onze tuin was ontsnapt. Iedere dag lopen we wel een rondje door onze wijk. Om even te schommelen of te klimmen bij het speeltuintje, of wat nieuwe straatjes te ontdekken en uit te zoeken welke winkels er zijn. En tijdens zo’n tochtje vond hij haar – of hem. En hij had nog nooit zo’n lief diertje gezien. Slakken waren echt zijn lievelingsdieren. Helaas was de slome slak de volgende dag nergens meer te bekennen. Veel tijd om te treuren was er niet, want een nieuw lievelingsdier was gauw gevonden. Er zat een aap op de muur van onze tuin! Met wat enthousiaste gilletjes en sprongetjes keken we de aap na, die gauw over het afdakje rende en daar bleken er nog een stuk of 12 vriendjes te zitten. Nieuwsgierig keken ze door het gat wat ergens halverwege het afdakje zit en nu vroegen we ons af wie er nou eigenlijk ‘aapjes aan het kijken' was? Geloof het of niet, apen zijn toch echt Boaz’ lievelingsdieren! En hoe schattig ze er ook uitzagen, we zijn er nu toch wat minder zeker van dat alle ramen open zetten een goed idee is. Het waait zo wel lekker door, maar we zijn de enigen in onze straat die dat doen, en bij nader inzien komt dat misschien niet alleen omdat de meeste buren hun airco overdag aanzetten...

De afgelopen weken in het kort: - we vierden de bruiloft van lieve Indonesische vrienden. Bruiloften beginnen hier aan het eind van de dag en ‘s avonds rond 10 uur is het weer afgelopen. Eten is er in overvloed en gezelligheid ook!- deze weken staan in het teken van ‘de laatste keer dit en laatste keer dat’.- onze auto is verkocht, ons huis is zo goed als leeg en een stuk of 8 koffers zitten propvol. - niet alles past in de koffer, dus om de laatste spulletjes een nieuw huis te geven, hielden we een soort rommelmarkt voor ons huis. Binnen een uur was alles weg! - we namen afscheid in de kerk en voelden ons geliefd en gezien. Hoe bijzonder dat we dit overal op de wereld mogen ervaren. Een familie ver van huis. - goed nieuws voor Sophie: ze kan met het tweede semester (Januari) beginnen op haar nieuwe school. 

De weken vliegen voorbij. En terwijl er dagelijks heftige wereldproblemen in nieuwsberichten op ons afkomen, speelt ook ons gewone en o zo bijzondere leven zich af. In onze vorige blog schreef ik nog over het verrassingsbezoek van mijn ouders, ondertussen is ook mijn oudste zus voor bijna 3 weken op bezoek geweest. Ze keek en deed mee met onze (school-)routines en in de middagen en weekenden zochten we de speciale plekjes van Bali op. Het was ‘gewoon’ subtropisch warm en de verkoeling van een zwembad of een duik in zee was daarom heel welkom. En dan te bedenken dat we half september nog zoveel regen hadden dat er enorme overstromingen op Bali waren. Auto’s spoelden weg door de kracht van het water, bruggen braken af en huizen vulden zich met modder en sommigen storten zelfs in. Bizar om dit van dichtbij mee te maken, al  hebben we er zelf gelukkig geen overlast van gehad. Over ons gewone en bijzondere leven gesproken…

We hebben een huis! Om zo maar even met de deur in huis te vallen zeg maar…

Ik twijfelde of we aan het einde van het straatje naar rechts moesten en liep samen met Sophie wat zoekend rond. We wilden de taalschool in Bandung opzoeken waar Chris en ik ruim 12 jaar geleden een paar maanden les hebben gehad. Met onze blonde haren en blauwe ogen vallen we natuurlijk al op in zo’n klein, lokaal wijkje, maar doordat we ook nog eens wat zoekend rondliepen werden we aangesproken door een man die op het hoekje van de straat stond. “Kalian cari apa?” Hij wilde graag weten wat we zochten. Sophie wilde eigenlijk eerst weten of ibu (mevrouw) Onas nog ergens in de buurt woonde, en dus legde ik de vriendelijke man uit dat we op zoek waren naar onze hulp die jaren geleden in ons huis schoonmaakte. Ik vertelde hem dat we vroeger in deze wijk hadden gewoond en dat Sophie hier geboren is. Ibu Onas kende hij wel en toen we hem volgden door wat kleine gangetjes stapten we een minuut later een klein huisje binnen. Het bleek zijn eigen huis te zijn… en toen herkende ik hem ineens. Hij was de man van ibu Onas! We verrasten haar met een bezoekje en wisselden heel wat herinneringen en foto’s uit. Ze kon niet geloven dat we daar zomaar in haar huisje zaten!(Wie volgt onze verhalen al sinds 2012 en weet nog hoe we geholpen hebben met de renovatie van het lekke dak?)

Onze vakantie is begonnen! En zo is er ineens, heel wat weken later dan de bedoeling was, weer tijd voor een nieuwe blog. En wat is er weer veel te vertellen: